ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ «ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΑΔΑ»
ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΣΤΑΧΤΕΣ».
Ένα μικρό βιβλιαράκι 134 σελίδων χώρεσε τόσες πολλές πικρές αλήθειες, που ερμηνεύουν όσες από τις αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας κινούνται στο επίπεδο μιας κυρίαρχης κρατικής θρησκείας, η οποία υποδουλώνει τους ανθρώπους από βρέφη, περνάει μέσα από σχολικό προσηλυτισμό και απλώνει τα πλοκάμια της σε πάρα πολλές πτυχές της καθημερινότητας, με την μορφή της παράδοσης, των εθίμων, των προλήψεων και προκαταλήψεων, της ιεροποίησης της αμάθειας ως αρετής, εξαπλώνοντας τη δουλικότητα στους ισχυρούς και διαχέοντας την υποκρισία προς όλους, ακόμη και προς τον ίδιο τον εαυτό του υποκριτή.
Αφορμή στάθηκε ο γνωστός αγύρτης καλόγερος Παπουλάκος, ο αγράμματος χωριάτης εκδοροσφαγέας Χριστοπανάγος, από τον Άρμπουνα των Καλαβρύτων, που περιηγούμενος υπέργηρος τον Μωριά, σαν βιβλικός προφήτης της απόλυτης Ανοησίας, έσπειρε φόβο, μίσος και δεισιδαιμονίες στον δύστυχο όχλο της εποχής του. Δεν ήταν ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος ούτε ο τελευταίος αυτής της φάρας ρασοφόρων. Ο Ρασσιάς πιάνει από τα βρώμικα γένια και τα άπλυτα ράσα τους, καμπόσους από τους κρίκους αυτής της από γεννησιμιού της σκουριασμένης αλυσίδας ψυχωτικών απατεώνων, παλιότερων και νεώτερων, που ο ένας γέννησε τον άλλον και όλοι μαζί τον τύπο του Ρωμιού της «Ελληνομαγκιάς», όπως την αποδίδει ο εύστοχος όρος που τον επινόησε ο συγγραφέας για να περιγράψει τον ψευτοπαλικαρά, παλιανθρωπάκο καθημερινό Ρωμιό, που κολυμπάει σε θεωρίες συνωμοσίας, πιστεύει πως όλοι τον επιβουλεύονται και νομίζει πως όλους μπορεί να τους κοροϊδέψει, ειδικά τους ζηλιάρηδες Κουτόφραγκους. που τον φθονούν για την κουρελαρία του χαρακτήρα του.
Ο Πατροκοσμάς, ο Παπουλάκος Α΄ ή ο Αγιοπατέρας ηγούμενος Ευγένιος, η αγαπητικιά του η καλόγρια Ζαχαρούλα ή Χρυσαυγή ή με τον σεβάσμιο εκκλησιαστικό της τίτλο Αγιοπατέρισσα, ο πανταχού παρών Άρχων της βαρύγδουπης σαχλαμάρας μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης, η Φιλορθόδοξη Εταιρεία με τον διώκτη του Καϊρη υπουργό Γιώργο Γλαράκη και τον χολερικό καλόγερο Φλαμιάτο, ο Επίσκοπος Ασήνης Μακάριος, που πολύ εύκολα πρόδωσε τον Παπουλάκο όταν τον ζόρισε ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, ο Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος, ο Απόστολος Μακράκης, ο «αρκουδοφόρος» δεσπότης του Βόλου Γερμανός Μαυρομμάτης, αλλά και κομπάρσοι αυτής της κωμικοτραγικής θρησκομανούς ονείρωξης όπως ο Παρθένιος του Μ.Σπηλαίου και ο Σαράντος Λεοναρδόπουλος, είναι ο πνευματικός θίασος μιας μακρύχρονης θρησκευτικής παράκρουσης, ο οποίος περιφέροντας τα ράκη του, παρελαύνει στο σκηνικό το οποίο ξετυλίγει ο συγγραφέας μπροστά στα μάτια μας. Η πνευματική τους πραμάτεια ήταν οι προφητείες του Αγαθάγγελου, το αρρωστημένο μίσος κατά του κόσμου της Δύσης και του ίδιου του Πάπα, το όραμα της Νέας Ιερουσαλήμ, η αυταπάτη πως ο τσάρος της Ρωσίας θα είναι ο νέος Βυζαντινός αυτοκράτορας που θα πατήσει την Τουρκιά και ένα έμεσμα προφητειών, ακατάληπτων, διφορούμενων, ασύντακτων και ανορθόγραφων, που κληρονόμοι του είναι σήμερα οι διάφοροι Παϊσιοι που γεννοβολάνε προφητείες ακόμη και μετά θάνατον, μέσα από αόρατους αγωγούς που συνδέουν τα λόγια τους με τις τσέπες των αναμεταδοτών τους, που τις εκδίδουν με ρυθμό πυροβόλου ως απάντηση σε κάθε απειλή του Ερντογάν ή σε κάθε εξέλιξη στο «Μακεδονικό».
Πάνω σε αυτή την πνευματική χαβούζα στήθηκαν οι νεώτερες θρησκευτικές οργανώσεις, οι παράγκες της επίσημης Εκκλησίας, που ο Ρασσιάς έχει την υπομονή να τις απαριθμήσει και των οποίων και μόνο τα ονόματα προδίδουν υποκρισία: «Αναπλασις», «Ορθόδοξοι Χριστιανικαί Ενώσεις Νέων και Κορασίδων», «Χριστιανική Αγωγή», «Συνεργαζόμενα χριστιανικά Σωματεία», «Ζωή», «Σωτήρας», «Φως», και πάει λέγοντας με τα συνοδευτικά επίθετα χριστιανικός και ορθόδοξος να δίνουν και να παίρνουν σε όλα τα γένη, τις πτώσεις και τους αριθμούς. Μετεμφυλιοπολεμικός τυφλός αλλά και επαγγελματικός αντικομμουνισμός, εθνικοφροσύνη, βασιλοφροσύνη ήταν τα προαπαιτούμενα για να στηθούν αυτά τα ανθρωποφάγα σωματεία της μηχανής που παράγει παρθένες με κότσους και με μουστάκια και καταστρέφει μυαλά, ζωές και συνειδήσεις.
Μεθυσμένος ο 80χρονος Παπουλάκος από την απήχηση που είχε στα πιο παλαιολιθικά λαϊκά στρώματα της Πελοποννήσου το αξιοθρήνητο κήρυγμά του, κήρυξε στα 1852 στάση κατά του ετερόδοξου βασιλιά ξεσηκώνοντας τον όχλο, στίφη από τσοπαναραίους και μαινόμενες χωριατοπούλες. Από το υβριστικό παραλήρημά του δεν γλύτωσε ούτε η Μητέρα Ιερά Σύνοδος, η οποία τον είχε καλέσει να διακόψει τις αποστολικές περιοδείες του. Τελικά ο στρατός τον συνέλαβε, οι συγκυρίες ανάγκασαν τον Όθωνα να του δώσει αμνηστία και στα 1854 εξορίστηκε μοναστήρι της Παναχράντου στη Άνδρο, από όπου και εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο στα 1861, ένα χρόνο πριν την έξωση του βασιλιά, τον οποίο ο καλόγερος μίσησε όχι για τον αυταρχισμό του και για τα ελαττώματά του, αλλά μόνο για κάποιες συγκεκριμένες αρετές που οι Βαυαροί και ο ορθολογισμός τους κόμισαν στην μικρή τότε Ελλάδα.
Ο Ρασσιάς, που τεκμηριώνει με σοβαρές, συχνά και σπάνιες, βιβλιογραφικές αναφορές και επισημαίνει με εκτεταμένα κείμενα από τις πηγές τους τα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν στο λαβύρινθο ο οποίος συνδέει όλα αυτά τα πρόσωπα και διοχετεύει ακόμη και σήμερα τις πιο σκοτεινές νοοτροπίες και τα πιο παρανοϊκά φαντάσματα της όρασης και του νου τους σαν κακόγουστο γαϊτανάκι του πιο νοσηρού βυζαντινισμού, φέρνοντας την Ελλάδα του Παπουλάκου στην Ελλάδα του Αμβρόσιου και του Γέροντα Παϊσιου, επισημαίνει πως παρά τις επίσημες τότε αποδοκιμασίες της Εκκλησίας, ο Παπουλάκος έχει αποκατασταθεί στις συνειδήσεις των πιο υποανάπτυκτων στρωμάτων του εκκλησιάσματος, όπως και πολλοί ακόμη αυτού του φονταμενταλιστικού φυράματος, ο Μακράκης και άλλοι, λες και ο χρόνος αποκάλυψε κάποια μυστική αλήθεια στα σκοταδιστικά τους παραμιλητά. Αυτό το κωμικό καρτούν της Ορθοδοξίας, η Αυτού Μασκαράτα ο Παπουλάκος ο Β΄, μας απειλεί να επιστρέψει ως Άγιος, αφού όχι μόνο πολλοί το ζητούν αλλά και η ίδια η κόρη του (Μερκούρη) η Σοσιαλίστρια, η τραγωδός υπουργός Πολιτισμού, κήρυξε στα 1987 διατηρητέο το ορμητήριο του τρελόγερου, την παράγκα-Ακρόπολη της Ορθοδοξίας. Αν ο Αμβρόσιος που κορυβαντιεί σήμερα στην επαρχία που γέννησε τον Παπουλάκο δεν αντιμετωπίζεται από τους κατοίκους σαν δραπέτης του Ψυχιατρείου ή της Κόλασης, είναι γιατί η θρησκομανής παράνοια έχει νομιμοποιηθεί στην βαθύτερη κρύπτη μιας συγκεκριμένης «λαϊκής» συνείδησης, είναι επίσης γιατί η πιο θεόκουτη από τις λαϊκές μούσες έχει αποθηκεύσει τη μνήμη του Παπουλάκου στην πιο σκοτεινή πλευρά του εγκεφάλου της και νοσταλγεί τον ασύδοτο καλογερισμό, λατρεύοντας κάποτε και τα δέντρα στα οποία ανέβαινε ο καλόγερος για να μιλήσει στα πλήθη: «Άγιε Πατέρα βάλλε λόγον κι έλα, όπου δεν θέλουν τον Παπούν, κρατημάρα και στραβούν».
Το βιβλιαράκι με ένα πλήθος πληροφοριών και συλλογισμών, κάνει ξεκάθαρο στον προσεκτικό μελετητή του πως όσο η Εκκλησία δεν χωρίζεται από το Κράτος, όσο η εκπαίδευση δεν σπάει τα δεσμά του καλογερικού Μεσαίωνα, η χώρα θα παραμένει πολιτισμικά υποανάπτυκτη, ανίκανη να κλείσει τις πληγές της θεοκρατίας και να ξανοιχτεί στο φωτεινό μέλλον του προνομιακού περιβάλλοντος της δυτικής Ευρώπης. Οι κληρονόμοι του επικού αγώνα της ρωμέικης Ορθοδοξίας κατά της ξενοκίνητης συνωμοσίας του «πατατισμού» του Καποδίστρια, οι νοσταλγοί του παπουλακισμού, οι κάθε λογής λαϊκιστές, λαοκόλακες, λαοεγέρτες και λαοπλάνοι κορυβαντιούν και σήμερα με το βλέμμα στη Ρωσία: «Του Φαρμακίδου οπαδοί του πάπα στρατιώται, Καλβίνοι ασυνείδητοι επίβουλοι Εβραίοι, του ξενισμού τα όργανα, αντίχριστοι Ιουδαίοι», αλλά υπάρχουν στην πατρίδα μας άνθρωποι που δεν θα τους αφήσουν κι αυτό το βιβλιαράκι είναι μια ακόμη έμπρακτη απόδειξη και υπόσχεση.
©Κ.Π.Δ , Απρίλιος 2018
