Τιμή 10 Ευρώ
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
Non Serviam.
Κείμενα ενάντια στον Εφηρμοσμένο Μονοθεϊσμό,
Αθήναι 2016, ISBN 978-960-7748-52-2
Τέσσερα κείμενα ενάντια στον Εφηρμοσμένο (Θρησκευτικό, Πολιτικό και Πολιτισμικό) Μονοθεϊσμό, κοντολογίς ενάντια σε όλα τα προσωπεία του που έχουν αυτοεξουσιοδοτηθεί να «σώζουν» ασταμάτητα την ανθρωπότητα από τον... εαυτό της. Για προηγμένους και απαιτητικούς αναγνώστες.
Το στέλνουμε επί αντικαταβολή σε όλη την Ελλάδα (στείλτε τις παραγγελίες σας με αποστολή ηλεκτρονικού μηνύματος στο e-mail: (anpoli2019@gmail.com).
Επίσης στα βιβλιοπωλεία:
"Πολιτεία", Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας, Αθήνα, ΤΚ 10679, τηλ. 210-3600235, 210-3616373, παραγγελία μέσω διαδικτύου ΕΔΩ
"Όναρ", Μαυρομιχάλη 1, Αθήνα, ΤΚ 10679, τηλ. 210-3306124
''Βασίλειος Χρήστου'', Ερμού 61 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 282782
ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ «ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΥ»
.png)
"Το κυριότερο ελάττωμα του λεγόμενου «Μονοθεϊσμού» ως θρησκευτική αντίληψη, είναι το ότι εισήγαγε την Αυταρχία στην οντολογία, την κοσμολογία και την (διαχωρισμένη του) θεολογία, ως μία έννοια όχι μόνον νομιμοποιημένη, αλλ' επιπροσθέτως και καθαγιασμένη. Για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη Ιστορία ο Κόσμος απέκτησε αφετηρία, έγινε ασήμαντος, έγινε δημιούργημα, «κτίσμα» και η θεϊκότητα μεταβιβάστηκε σε ένα αόρατο και υποτίθεται «προϋπάρξαν» πρόσωπο, που αξιωματικώς είχε κάθε δικαίωμα να αυθαιρετεί. Εν συνεχεία, το καινούργιο αυτό σχήμα «κατέβηκε» και στην πραγματική ζωή των ανθρώπων.
Με το σύνολο της επικής ιστορικής και πολιτισμικής πορείας της ανθρωπότητος να έχει υποβιβαστεί σε μία αποτρόπαια θεοφάνεια του υποτιθέμενου «ενός», «μοναδικού», «τετραγράμματου» και «παντοδύναμου» Θεού τής «Τορά», η θρησκόληπτη μερίδα των Ιουδαίων προέβη σε απερίγραπτες όσο και αλλεπάλληλες ωμότητες κατά των «γκογίμ» αλλά και των «παραβατών» ομοθρήσκων τους από την εποχή των Σελευκιδών έως και την εποχή των Αντωνίνων, ενώ οι διάδοχοι και ανταγωνιστές τους Χριστιανοί, έκαναν πανανθρώπινη και «καθολική» την απαίτηση για αιματηρό θρίαμβο και επετέθησαν ενάντια σε όλα τα έθνη που είχαν την ατυχία να βρεθούν μπροστά τους.
Ο επεκτατικός «Μονοθεϊσμός», δηλαδή ο χριστιανικός και αργότερα ο τρίτος διάδοχος, ο ισλαμικός, αναγνώριζε μόνον έναν αφέντη στους ουρανούς και έναν στην γη και επέβαλε αμείλικτα παντού αυτό το σχήμα. Η αυταρχία αλλά και ο ολοκληρωτισμός (από τον λατινικό όρο «totalitas», δηλαδή ολότητα, ολικότητα, καθολικότητα), δηλαδή η απόλυτη εξουσία των θεοκρατών επάνω στο σύνολο της κοινωνίας και σε όλες τις σφαίρες της ατομικής και συλλογικής καθημερινής ζωής, καθώς και η απόπειρα για προκαθορισμό της διάρθρωσης και εξέλιξης των κοινωνιών, έγιναν επί πολλούς αιώνες η «νόρμα», από την οποία η παραμικρή απόκλιση τιμωρείτο με τους πιο άγριους τρόπους που μπόρεσε ποτέ να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό.
Ο θρησκευτικός «Μονοθεϊσμός» έτριξε βεβαίως αρκετά στην χριστιανική «Δύση» κατά την «Εποχή των Επαναστάσεων» (Παρίσι 1789 – Βαρκελώνη 1936/1938), ωστόσο δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε, δηλαδή κατά προτεραιότητα, σε βάθος και εκ θεμελίων, με αποτέλεσμα σήμερα να επανακάμπτει και να προσπαθεί με όλη του την άνεση να επαναθρησκειοποιήσει την επιδερμικά «κοσμική» καθημερινότητα των σκλάβων του. Στο μέσον ωστόσο, των συγκριτικά σύντομων, «δύσκολων» (για τον κακομαθημένο χαρακτήρα του) καιρών, ανέπτυξε πιο σύγχρονες μορφές του, «μοντέρνες», που υπερέβαιναν το στενά θρησκευτικό πλαίσιο και πλέκονταν ως κισσός, γύρω από το «μοντέρνο» και αυτό, πολιτικό στοιχείο της «δυτικής» Νεωτερικότητας. Εκδήλωσε δηλαδή εκείνα που κάποιοι ονομάζουμε «Πολιτισμικό» και «Πολιτικό» «Μονοθεϊσμό».
Ο «Πολιτισμικός Μονοθεϊσμός» ταύτισε κατά την εποχή της Νεωτερικότητας τον εαυτό του, με την έννοια της «προηγμένης» ανθρωπότητας, τις τελευταίες δε δεκαετίες μεταμορφώθηκε ύπουλα, σε δήθεν «πολιτισμικό πλουραλισμό» με κριτήρια οροθέτησης την αλλοτριωμένη μικροκουλτούρα, την τέχνη, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το ατομικό πάθος, κ.λπ., πάντοτε όμως στα πλαίσια του μονοθεϊστικού τρόπου αντίληψης των πραγμάτων («εφηρμοσμένος Μονοθεϊσμός»), όπου βεβαίως αδειάζει από κάθε περιεχόμενο ο όρος «πλουραλισμος». Ο «Πολιτικός Μονοθεϊσμός» από την άλλη, γέννησε τους 2 τελευταίους αιώνες μια σειρά από «ιδεολογίες / ιδεοληψίες», δηλαδή οργανωμένα κλισέ αντίληψης της πραγματικότητας, που όλα υπόσχονται «τελικές» λύσεις σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πρόβλημα (μία ανθρωπότητα τρισεκατομμυρίων πια ατομικοτήτων), που αυτονόητα δεν έχει «τελική» λύση. Ο «Πολιτικός Μονοθεϊσμός» επιδιώκει απροκάλυπτα να αλλάξει την ανθρώπινη φύση, να την «διορθώσει» (το φαινόμενο λέγεται «κοσμοδιορθωτισμός») και τελικά να δημιουργήσει κάποιον «καινούργιο άνθρωπο», που υπάρχει μόνον στα μυαλά των θεωρητικών του. Η αλαζονική (λόγω της ψευδαίσθησης του «περιουσίου») και σωτηριακή φύση του «Μονοθεϊσμού», κάνει αναπόδραστα όλα τα είδη και τις μορφές του επιθετικά και κοσμοδιορθωτικά. Κοντολογίς, όλα τα προσωπεία του «Μονοθεϊσμού» έχουν αυτοεξουσιοδοτηθεί να «σώζουν» ασταμάτητα την ανθρωπότητα από τον... εαυτό της.
Ασχέτως των δικαιολογιών που ακατάπαυστα εφευρίσκουν οι αξιωματικοί και φαντάροι του πολυεπίπεδου «Μονοθεϊσμού», το φαινόμενο του ολοκληρωτισμού αρχίζει και τελειώνει εντός των συνόρων αυτής της πολύ συγκεκριμένης αντίληψης για τα πράγματα. Όπως πολύ σωστά έχει περιγράψει ο Βιντάλ, ο «Μονοθεϊσμός» προτείνει εξαρχής μια ολοκληρωτική κοινωνία που βρίσκεται διαρκώς σε ανάγκη ισοπεδωτικής ενότητας: «στο διά ταύτα, ο ολοκληρωτισμός είναι το μοναδικό είδος πολιτικής που μπορεί να καλύψει πραγματικά τις ανάγκες του Επουράνιου. Κάθε ελευθεριακής φύσης κίνημα απειλεί την εξουσία του και εκείνη των επίγειων αντιπροσώπων του». Στο βιβλίο του «Κατ’ οίκον: Δοκίμια 1982 - 1988» («At Home: Essays 1982-1988», Νέα Υόρκη, 1990), ο ίδιος γράφει επί λέξει ότι αντιμετωπίζει τον «Μονοθεϊσμό» ως «την μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ποτέ το ανθρώπινο είδος»."
(Από το βιβλίο του Βλ. Ρασσιά "«NON SERVIAM». ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΦΗΡΜΟΣΜΕΝΟ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟ", εκδόσεις "Ανοιχτή Πόλη").
